🐺 Zażalenie Od Postanowienia Sądu Rejonowego

pkt 7 k.p.c. zażalenie do innego składu sądu pierwszej instancji przysługuje na postanowienia tego sądu, których przedmiotem jest odmowa uzasadnienia orzeczenia oraz jego doręczenia. Zatem wykładnia literalna tego przepisu wskazuje, że złożone zażalenie na postanowienie o odmowie uzasadnienia wyroku (i jego art. 397 § 3 k.p.c., że zażalenie, jako niepoprzedzone wnioskiem o doręczenie postanowienia z uzasadnieniem, powinno podlegać odrzuceniu. Zdaniem Sądu Rejonowego, w takich okolicznościach pojawia się jednak zagadnienie prawne budzące poważne wątpliwości, dotyczące składu sądu, w jakim powinno nastąpić odrzucenie zażalenia. Takie rozstrzygnięcie właściwie kończy postępowanie przygotowawcze. Na postanowienie sądu nie przysługuje Ci już zażalenie, pomimo tego, że jest to postanowienie kończące postępowanie w sprawie, a generalną zasadą jest, że takie postanowienia sądu są zaskarżalne, 2) uchylić postanowienie w całości lub części. W takim Sądu Rejonowego w Ż., a właśnie Sądu Rejonowego w M., co do którego nie ujawniły się żadne przeszkody do rozpoznania sprawy. Te okoliczności, zdaniem Sądu Rejonowego w Ż., świadczą o tym, iż dla dobra wymiaru sprawiedliwości sprawę powinien rozpoznawać sąd miejscowo właściwy, a więc Sąd Rejonowy w M.. Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 29 listopada 2017 roku uchylił zaskarżone postanowienie. W uzasadnieniu postanowienia Sąd Okręgowy wskazał, że przyznanie ostatecznego wynagrodzenia syndykowi przed zatwierdzeniem ostatecznego sprawozdania syndyka było przedwczesne. Sąd II instancji zwrócił uwagę, że postępowanie upadłościowe Kwestie te wymagają zmiany. Należy postulować by zażalenia na postanowienia sądu pierwszej instancji w przedmiocie zabezpieczenia zawsze rozpoznawał sąd drugiej instancji. W przypadku postanowień w przedmiocie zabezpieczenia wydawanych przez sąd drugiej instancji, zażalenie powinno przysługiwać do innego składu tego sądu. Dla przykładu, jeżeli postanowienie wydał Sąd Rejonowy w Sopocie, wówczas zażalenie należy wnieść także do Sądu Rejonowego w Sopocie. Po drugie należy napisać, iż zażalenie wnosimy na postanowienie Sądu o zatrzymanie prawa jazdy z dnia (dzień wydania postanowienia), a potem podstawę prawną. 2. Zażalenie na to postanowienie rozpoznawał Sąd Okręgowy w K. postanowieniem z 29 września 2000 r. w składzie sędziów tego sądu I. U. i W. W. oraz sędziego sądu rejonowego S. J. 3. Postanowienie z 8 lipca 2003 r., odrzucające skargę dłużnika o wznowienie postępowania wydał Sąd Okręgowy w składzie P. R., W. K. i B. P. 4. Orzeczenia wydane w tych sprawach są zatem postanowieniami sądu, na które przysługuje zażalenie do sądu drugiej instancji (art. 394 § 1 KPC). Za takim stanowiskiem przemawia również wykładnia celowościowa przepisów stanowiących o kompetencjach asesorów sądowych. W ocenie Sądu Rejonowego pogląd ten nie jest jednak trafny, ponieważ do odmiennych wniosków prowadzi analiza nowych przepisów dotyczących uzasadniania postanowień, które nie przewidują obowiązku sporządzenia uzasadnienia postanowienia sądu lub referendarza sądowego z urzędu, nawet w razie jego zaskarżenia. Nie bez znaczenia jest też okoliczność, że ewentualne utrzymanie przez sąd odwoławczy postanowienia sądu rejonowego oddalającego wniosek o ogłoszenie upadłości nie stoi na przeszkodzie zarówno w złożeniu wniosku w przedmiocie ogłoszenia upadłości likwidacyjnej dłużnika przez innym podmiot (np. wierzyciela), jak i ponownemu Postanowienia, od których służy stronom zażalenie lub skarga do sądu administracyjnego, doręcza się na piśmie lub za pomocą środków komunikacji elektronicznej. W niektórych przypadkach (gdy przemawia za tym interes strony, a przepis prawny nie stoi temu na przeszkodzie), postanowienia mogą być stronom ogłaszane ustnie. KT6Bv. Zażalenie jest środkiem odwoławczym kierowanym do sądu drugiej instancji, służącym do zaskarżania postanowień sądu pierwszej instancji kończących postępowanie w sprawie, a także postanowień sądu pierwszej instancji i zarządzeń przewodniczącego, które zostały w sposób enumeratywny wymienione w Kodeksie postępowania cywilnego. W określonych przypadkach zażalenie przysługuje do Sądu Najwyższego. Gdzie i w jakim terminie należy wnieść zażalenie Zażalenie wnosi się do sądu drugiej instancji ale za pośrednictwem sądu który wydał skarżone postanowienie (pismo zawierające zażalenie należy złożyć do sądu, który wydał zaskarżone postanowienie). Termin do wniesienia zażalenia jest tygodniowy i liczy się go od dnia: doręczenia stronie odpisu zaskarżonego postanowienia z uzasadnieniem (taka sytuacja ma miejsce gdy postanowienie wydane zostało na posiedzeniu niejawnym) ogłoszenia zaskarżonego postanowienia (w przypadku, gdy postanowienie sąd wydał na posiedzeniu jawnym) jeżeli strona nie zażądała w terminie tygodniowym doręczenia jej tego postanowienia wraz z uzasadnieniem doręczenia stronie na jej wniosek odpisu tego skarżonego postanowienia wraz z uzasadnieniem. Przeczytaj też: Skarga na orzeczenie referendarza sądowego Co powinno zawierać zażalenie Zażalenie powinno czynić zadość wymaganiom przewidzianym dla pisma procesowego, czyli zawierać: oznaczenie sądu, do którego pismo (zażalenie) jest skierowana (będzie to sąd drugiej instancji), imię nazwisko lub nazwa stron, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników oznaczenie rodzaju pisma (zażalenie na postanowienie/zarządzenie przewodniczącego) osnowę wniosku lub oświadczenie oraz dowody na poparcie przytoczonych okoliczności podpisy strony albo jej przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika wymienienie załączników Porozmawiaj o tym naszym FORUM! Dodatkowo, zażalenie powinno zawierać: wskazanie zaskarżonego postanowienia wniosek o zmianę lub uchylenie skarżonego postanowienia zwięzłe uzasadnienie zażalenia ze wskazaniem w miarę potrzeby nowych faktów i dowodów Zobacz też: Jak napisać apelację? Co więcej do pisma należy dołączyć jego odpisy i odpisy załączników dla doręczenia ich uczestniczącym w sprawie osobom oraz dowód uiszczenia należnej opłaty. W zażaleniu wystarczające jest jego ogólne uzasadnienie, nie jest konieczne precyzowane odrębnych zarzutów – co z kolei jest konieczne przy konstruowaniu apelacji. W przypadku wniesienia zażalenia, sąd pierwszej instancji doręczy odpis zażalenia stronie przeciwnej po czym przekaże akta sprawy wraz z zażaleniem sądowi drugiej instancji. Druga strona może wnieść już wprost do sądu drugiej instancji odpowiedź na zażalenie – ma na to termin tygodniowy liczony od dnia doręczenia jej zażalenia. Zobacz: Zażalenie w postępowaniu cywilnym W przypadku wniesienia zażalenia, sąd pierwszej instancji może wstrzymać wykonanie zaskarżonego postanowienia do czasu rozstrzygnięcia zażalenia, o czym może postanowić na posiedzeniu niejawnym. Przygotuj się do stosowania nowych przepisów! Poradnik prezentuje praktyczne wskazówki, w jaki sposób dostosować się do zmian w podatkach i wynagrodzeniach wprowadzanych nowelizacją Polskiego Ładu. Tyko teraz książka + ebook w PREZENCIE Od zażalenia na postanowienie w przedmiocie sprostowania albo odmowy sprostowania orzeczenia pobiera się opłatę określoną w art. 19 ust. 3 pkt 2 w związku z art. 13 KSCU. Takie stanowi zajął SN w uchwale z r. (III CZP 86/19), rozpoznając zagadnienie prawne przedstawione przez Sąd Apelacyjny: „Czy zażalenie na postanowienie w przedmiocie wniosku o sprostowanie orzeczenia podlega opłacie podstawowej w wysokości 30 zł wynikającej z art. 14 ust. 1 KSCU, czy też opłacie stosunkowej obliczonej w oparciu o art. 19 ust. 3 pkt 2 w zw. z art. 13 tej ustawy?” Stan faktyczny Pozwana spółka w sprawie o zapłatę kwoty zł, złożyła zażalenie na postanowienie Sądu Okręgowego dotyczące sprostowania wyroku tego Sądu, uiszczając opłatę podstawową od zażalenia w kwocie 30 zł. Przewodniczący zarządzeniem ustalił opłatę od zażalenia na kwotę 905 zł i wezwał pozwaną do uzupełnienia opłaty przez uiszczenie kwoty 875 zł. W motywach zarządzenia stwierdził, że od zażalenia pobiera się opłatę stosunkową na podstawie art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU. Piąta część opłaty stosunkowej od zażalenia wynosi 905 zł, co uzasadniało wezwanie skarżącej do uzupełnienia brakującej opłaty. Sąd Apelacyjny powziął wątpliwości, przedstawione w pytaniu prawnym do Sądu Najwyższego. Prawo i postępowanie cywilne – najczęściej wybierane moduły w Systemie Legalis Sprawdź Stanowisko SN – nowelizacja KPC Postanowienie o przedstawieniu zagadnienia prawnego zostało wydane r., a r. weszła w życie nowelizacja postępowania cywilnego. SN w pierwszej kolejności odniósł się do kwestii przedmiotowości postępowania zażaleniowego. Przepis art. 394 § 1 pkt 8 KPC, w myśl którego na sprostowanie lub wykładnię orzeczenia albo ich odmowę przysługiwało zażalenie do sądu drugiej instancji, został r. zastąpiony przez art. 3941a§ 1 pkt 8 KPC, który wprowadza w tym zakresie zażalenie do innego składu sądu pierwszej instancji. Nie dezaktualizuje to jednak przedstawionego przez Sąd Apelacyjny zagadnienia prawnego, skoro zażalenie na drugie postanowienie o sprostowaniu zostało wniesione r., a zgodnie z art. 9 ust. 4 ustawy nowelizującej z r. do rozpoznania środków odwoławczych wniesionych i nierozpoznanych przed dniem wejścia w życie tej ustawy stosuje się przepisy kodeksu postępowania cywilnego w brzmieniu dotychczasowym. Przyjąć zatem należy, że mimo zniesienia zażalenia dewolutywnego na sprostowanie (odmowę sprostowania) orzeczenia sądu pierwszej instancji nadal mają zastosowanie przepisy prawa procesowego obowiązujące przed wejściem w życie ustawy nowelizującej. Właściwym do jego rozpoznania pozostaje zatem sąd drugiej instancji, który aktualnie stoi przed zagadnieniem powstałym przy rozpoznawaniu innego zażalenia na zarządzenie przewodniczącego nakładające na pozwaną obowiązek uiszczenia opłaty sądowej. W stanie prawnym obowiązującym przed r. w orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjęto, że od zarządzenia takiego, jako dotyczącego „wymiaru opłaty” (art. 394 § 1 pkt 9 KPC) przysługuje zażalenie. Po wejściu w życie ustawy nowelizującej art. 394 § 1 pkt 9 KPC został jednak uchylony, a zażalenie w tym zakresie nie zostało przewidziane ani w art. 394 § 1 pkt 6 KPC, ani w art. 3941a KPC regulujących obecnie zażalenia na postanowienia i zarządzenia w przedmiocie opłat i kosztów. Strona ma natomiast możliwość kwestionowania wysokości nałożonej na nią opłaty w ramach zaskarżenia rozstrzygnięcia o zwrocie (odrzuceniu) pisma. Skoro jednak zażalenie zostało wniesione i nierozpoznane przed r., zgodnie z art. 9 ust. 4 ustawy nowelizującej z r. powinno być rozpoznane przez sąd drugiej instancji z zastosowaniem przepisów dotychczasowych. Na podstawie ustawy nowelizującej z r. zmianie uległ także objęty zagadnieniem prawnym art. 13 KSCU. Przed nowelizacją w sprawach o prawa majątkowe pobierana była opłata stosunkowa w wysokości 5% wartości przedmiotu sporu (zaskarżenia). Od r. (art. 17 pkt 1 ustawy nowelizującej z r.) jeżeli wartość przedmiotu sporu (zaskarżenia) nie przewyższa zł pobierana jest opłata stała według stawek widełkowych (art. 13 ust. 1 KSCU), a po przekroczeniu tej granicy opłata stosunkowa wynosząca 5% tej wartości. Zmiana ta nie ma jednak istotnego znaczenia dla odpowiedzi na przedstawione przez Sąd Apelacyjny zagadnienie prawne. Nie dotyczy ono bowiem kwestii, czy – w razie zastosowania art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU – przysługującą od zażalenia piątą część opłaty liczy się od opłaty stosunkowej czy stałej. Nie budzi ona wątpliwości, ponieważ o charakterze opłaty od zażalenia pośrednio decyduje art. 13 KSCU, z którego wprost wynika, czy opłata ma charakter stały czy stosunkowy. Zagadnienie prawne pozostaje zatem aktualne niezależnie od tego, czy chodzi o jedną piątą opłaty stosunkowej (art. 13 ust. 1 KSCU w brzmieniu przed r., art. 13 ust. 2 KSCU obowiązujący obecnie), czy też o jedną piątą opłaty stałej (art. 13 ust. 1 KSCU obowiązujący obecnie). Stanowisko SN – meritum Przepis art. 13 ust. 1 KSCU stanowi, że opłacie podlega pismo, jeżeli przepis ustawy przewiduje jego pobranie, a art. 3 ust. 2 pkt 2 KSCU precyzuje, że opłacie podlega między innymi zażalenie. Zwolnienie z opłaty musi wynikać wprost z określonych przepisów KSCU. W tej kategorii spraw nie znajduje się zażalenie na postanowienie w przedmiocie sprostowania orzeczenia. Wysokość opłaty od zażalenia w postępowaniu cywilnym reguluje art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU, zgodnie z którym opłata od zażalenia wynosi piątą część opłaty, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Jest to przepis ogólny regulujący wysokość opłaty od wszystkich zażaleń przewidzianych w KPC. Żaden przepis szczególny nie reguluje odmiennie wysokości opłaty od zażalenia na postanowienie o sprostowaniu lub odmowie sprostowania orzeczenia za wyjątkiem art. 23 pkt 2 KSCU, który dotyczy między innymi zażaleń w sprawie, w której postępowanie nieprocesowe zostało wszczęte z urzędu. Wyjątkiem od zasady wyrażonej w art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU jest art. 22 KSCU. Przyjęty przez ustawodawcę w art. 22 KSCU katalog zażaleń od których pobierana jest niewygórowana opłata stała w kwocie 100 zł (40 zł w stanie prawnym przed r.) wskazuje, że są to zażalenia które w większości dotyczą spraw porządkowych oraz praw i obowiązków podmiotów nie będących stronami postępowania. Zażalenie na postanowienie o sprostowaniu lub odmowie sprostowania orzeczenia nie zostało jednak objęte tę regulacją, co prowadzi do jednoznacznego wniosku, że ustawodawca nie uznał za uzasadnione wyłączania zażaleń na tego rodzaju orzeczenia z ogólnego uregulowania art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU. Zgodnie natomiast z art. 14 ust. 1 KSCU opłatę podstawową w kwocie 30 zł pobiera się w sprawach, w których przepisy nie przewidują opłaty stałej, stosunkowej lub tymczasowej. Artykuł 19 ust. 3 pkt 2 KSCU przewiduje jednak, że piątą część opłaty pobiera się od zażalenia, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Artykuł 14 ust. 1 KSCU nie może być zatem zastosowany wprost do opłaty od zażalenia na postanowienie o sprostowaniu (odmowie sprostowania) orzeczenia, skoro jednoznacznie z niego wynika, że opłatę podstawową pobiera się w sprawach „w których przepisy nie przewidują opłaty stałej, podstawowej lub tymczasowej”, a art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU stanowi, że od zażalenia pobiera się piątą część opłaty (w obecnym stanie prawnym – stałej lub stosunkowej). Nie ma też podstaw do stosowania go w drodze analogii, skoro nie istnieje w tym zakresie luka w prawie, a badana sytuacja jest jednoznacznie uregulowana w art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU. Dla przyjęcia, że do zażaleń w kwestiach incydentalnych przysługuje opłata podstawowa zgodnie z art. 14 ust. 1 KSCU trzeba byłoby uznać, że zażalenia incydentalne nie podlegają hipotezie art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU. Inaczej rzecz ujmując należałoby przyjąć, że wymienione w art. 14 ust. 1 KSCU pojęcie sprawy, w której przepisy nie przewidują opłaty stałej, stosunkowej lub tymczasowej, obejmuje także postępowanie incydentalne prowadzone na skutek zażalenia na postanowienia wydawane z urzędu lub na skutek rozpoznania wniosku, który nie podlega jakiejkolwiek opłacie. Przeczy temu jednak jednoznacznie nie tylko wykładnia językowa, ale i systemowa – gdyby tak było, zbędny byłby art. 22 KSCU, który określa od jakich zażaleń incydentalnych przysługuje opłata stała w kwocie 100 zł. Do przeciwnych wniosków nie prowadzi wykładnia funkcjonalna. Postanowienie co do sprostowania orzeczenia jest z reguły wydawane z urzędu (art. 350 § 1 i 3 KPC), ale postępowanie w tym przedmiocie może być zainicjowane również na wniosek strony, który nie podlega opłacie (art. 3 ust. 1 KSCU). Ma to swoje uzasadnienie w tym, że założeniem instytucji sprostowania jest doprowadzenie treści orzeczenia do prawidłowego brzmienia zamieszczonych w nim sformułowań wywołanych niedokładnościami, błędami pisarskimi, rachunkowymi lub innymi oczywistymi omyłkami wywołanymi w założeniu przez sąd. Sprzeczne z istotą tej instytucji byłoby zatem żądanie opłaty za wyeliminowanie popełnionych przez skład orzekający oczywistych omyłek w orzeczeniach. Sąd Najwyższy wskazał, że odróżnienia przy tym wymaga złożenie nie podlegającego opłacie wniosku o sprostowanie orzeczenia mającego prowadzić do wyeliminowania oczywistych omyłek w jego treści, od złożenia zażalenia na orzeczenie o sprostowaniu (odmowie sprostowania), które zawsze pociąga za sobą określone koszty i wiąże się ze zwiększonym nakładem pracy sądu. W postępowaniu zażaleniowym strona zmierza do ukształtowania treści orzeczenia w wyniku sprostowania w sposób odpowiadający jej interesom procesowym. Odmienne stanowisko SN W omawianym orzeczeniu SN wskazał, że nie zasługuje na podzielenie stanowisko przeciwne wyrażone przez Sąd Najwyższy w uchwale z r., III CZP 39/10 i zaaprobowane w postanowieniu Sądu Najwyższego z r., I CZ 66/10, w którym analizowano zbliżone zagadnienie dotyczące wysokości opłaty od zażalenia na postanowienie o odmowie sporządzenia uzasadnienia wyroku i doręczenia wyroku z uzasadnieniem i przyjęto, że pobiera się od niego opłatę podstawową. Zagadnienie, które było przedmiotem badania Sądu Najwyższego, jest bardzo praktycznym problemem wielu profesjonalnych pełnomocników – zwłaszcza, że orzecznictwo Sądu Najwyższego nie było do tej pory jednolite. Omawiane orzeczenie te wątpliwości ma wyeliminować. SN opowiedział się bowiem wprost, że zażalenie podlega 1/5 opłaty stosunkowej, o ile przepis KSCU wyraźnie nie wskazuje na inny sposób ustalenia opłaty. Wyjątek od zasady uiszczania opłaty musi być jednoznacznie skonstruowany. Wszystkie aktualności po zalogowaniu. Nie posiadasz dostępu? Przetestuj. Sprawdź Zażalenie jest to środek odwoławczy, który ma na celu dokonanie kontroli prawidłowości wydanego orzeczenia przez dany sąd. Jednakże zażalenie nie przysługuje na każde postanowienie sądu, które nam się nie podoba. Przepisy Kodeksu postępowania cywilnego wyraźnie wskazują, które orzeczenia Sądu mogą być zaskarżone. Co do zasady, zażalenie przysługuje do Sądu wyższej instancji (Sąd II Instancji) na postanowienie Sądu I Instancji kończące postępowanie w danej sprawie (tj. np. na postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku, na postanowienie o dziale spadku). Nadto, zażalenie do Sądu II instancji przysługuje również na postanowienie, którego przedmiotem jest: a) zwrot pisma wniesionego jako pozew, z którego nie wynika żądanie rozpoznania sprawy; b) zwrot pozwu; c) odmowa odrzucenia pozwu; d) przekazanie sprawy sądowi równorzędnemu lub niższemu albo podjęcie postępowania w innym trybie; e) zawieszenie postępowania i odmowa podjęcia zawieszonego postępowania; f) zwrot kosztów, określenie zasad ponoszenia przez strony kosztów procesu, zwrot opłaty lub obciążenie kosztami sądowymi - jeżeli strona nie składa środka zaskarżenia co do istoty sprawy. Powyższy wykaz spraw, co do których można złożyć zażalenie do Sądu II Instancji stanowi katalog zamknięty, tj. tylko w tych sprawach można złożyć zażalenie do Sądu wyższej instancji – w przeciwnym razie zażalenie zostanie odrzucone. Przepisy Kodeksu postępowania cywilnego wskazują także na możliwość złożenia zażalenia na postanowienie Sądu I Instancji do innego składu sądu I Instancji (tj. jeżeli postanowienie wydał Sąd Rejonowy w Z. to zażalenie należy złożyć do Sądu Rejonowego w Z. – rozpatrzy je inny skład sądu, niż ten, który rozpatruje sprawę główną). Do takich postanowień należą (art. 3941a a) odmowa zwolnienia od kosztów sądowych lub cofnięcie takiego zwolnienia oraz odmowa ustanowienia adwokata lub radcy prawnego lub ich odwołanie; b) oddalenie opozycji przeciwko wstąpieniu interwenienta ubocznego oraz niedopuszczenie interwenienta do udziału w sprawie wskutek uwzględnienia opozycji; c) rygor natychmiastowej wykonalności; d) wstrzymanie wykonania prawomocnego orzeczenia do czasu rozstrzygnięcia skargi o wznowienie postępowania; e) stwierdzenie prawomocności orzeczenia; f) skazanie świadka, biegłego, strony, jej pełnomocnika oraz osoby trzeciej na grzywnę, zarządzenie przymusowego sprowadzenia i aresztowania świadka oraz odmowa zwolnienia świadka i biegłego od grzywny i świadka od przymusowego sprowadzenia; g) odmowa uzasadnienia orzeczenia oraz jego doręczenia; h) sprostowanie lub wykładnia orzeczenia albo ich odmowa; i) zwrot zaliczki, zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oraz wynagrodzenie biegłego, mediatora i należności świadka, a także koszty przyznane w nakazie zapłaty, jeżeli nie wniesiono środka zaskarżenia od nakazu; j) oddalenie wniosku o wyłączenie sędziego; k) zatwierdzenie ugody zawartej przed mediatorem; l) odrzucenie zażalenia; m) odrzucenie skargi na orzeczenie referendarza sądowego; n) zatwierdzenie ugody w sprawie odwołania do sądu ochrony konkurencji i konsumentów; o) wstrzymanie wykonania decyzji, w przypadku zawieszenia postępowania, na zgodny wniosek stron zamierzających zawrzeć ugodę w sprawie odwołania do sądu ochrony konkurencji i konsumentów. Przepisy prawa umożliwiają także złożenie zażalenia na postanowienie Sądu II Instancji (art. 3942 Takie zażalenie przysługuje na odrzucenie apelacji i należy je skierować do innego składu Sądu II Instancji. Nadto, zażalenie do innego składu Sądu II Instancji przysługuje również na odmowa ustanowienia adwokata lub radcy prawnego lub ich odwołanie, oddalenie wniosku o wyłączenie sędziego, zwrot kosztów procesu, o ile nie wniesiono skargi kasacyjnej, zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, skazanie świadka, biegłego, strony, jej pełnomocnika oraz osoby trzeciej na grzywnę. Zażalenie składa się w terminie tygodnia od dnia doręczenia postanowienia wraz z jego uzasadnieniem. Zażalenie powinno zawierać te same elementy co pismo procesowe (tj. miejscowość, datę, strony postępowania, oznaczenie sądu i sygnatury toczącej się sprawy, oznaczenie pisma, oznaczenie strony składającej pismo oraz podpis), a także winno wskazywać postanowienie, które jest zaskarżane oraz wniosek o jego zmianę lub uchylenie, a także zwięzłe uzasadnienie zażalenia. Zdjęcie poglądowe Fot.: Kamil B. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od Izby Celnej w W. kwoty ponad 4,9 tys. zł. Sąd Rejonowy w W. obciążył stronę pozwaną kosztami procesu w całości, a szczegółowe ich wyliczenie pozostawił referendarzowi sądowemu. Orzeczenie w przedmiocie kosztów postępowania wydał asesor Sądu Rejonowego w W. Pozwany wniósł zażalenie na powyższe postanowienie. Sąd Okręgowy przy rozpoznawaniu zażalenia dostrzegł zagadnienie prawne budzące poważną wątpliwość, a mianowicie: „Czy od orzeczenia asesora sądowego, który w okresie przed powierzeniem obowiązków sędziego w trybie przewidzianym w art. 106i § 7 i 8 PrUSP – na podstawie art. 106i § 10 w zw. z art. 2 ust. 2a PrUSP wykonuje zadania z zakresu ochrony prawnej, inne niż wymiar sprawiedliwości wskazane w art. 2 § 2 PrUSP przysługuje na podstawie art. 394 § 1 KPC zażalenie do sądu II instancji czy też skarga, o której mowa w art. 39822 § 1 KPC?”. W uzasadnieniu wskazano, że zadania z zakresu wymiaru sprawiedliwości asesorzy sądowi mogą wykonywać dopiero po powierzeniu im pełnienia obowiązków sędziego w trybie przewidzianym w art. 106i § 7 i 8 PrUSP, czyli po uzyskaniu tzw. votum. Asesor sądowy do czasu upływu miesięcznego terminu na złożenie sprzeciwu przez Krajową Radę Sądownictwa albo uchylenia uchwały Krajowej Rady Sądownictwa wyrażającej sprzeciw, wykonuje wyłącznie zadania z zakresu ochrony prawnej, inne niż wymiar sprawiedliwości, które należą do obowiązków referendarzy sądowych i starszych referendarzy sądowych. Jak wskazano w uzasadnieniu pytania prawnego, ustawy procesowe nie uzależniły orzeczenia od rodzaju sprawy – z zakresu wymiaru sprawiedliwości i z zakresu ochrony prawnej, lecz od kryterium podmiotowego – orzeczenia referendarzy sądowych oraz orzeczenia sądu. W myśl art. 394 § 1 KPC na postanowienia sądu I instancji kończące postępowanie w sprawie oraz postanowienia wymienione w pkt 1–12 tego przepisu przysługuje zażalenie do sądu II instancji. Zgodnie zaś z art. 39822 § 1 KPC na orzeczenia referendarza sądowego, co do istoty sprawy, oraz na orzeczenia kończące postępowanie, jak również na orzeczenia, o których mowa w art. 394 § 1 pkt 1, 2, 4 i 5–9, przysługuje skarga, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Na gruncie ustaw procesowych nie ma miejsca na trzeci rodzaj orzeczenia. Zdaniem Sądu Okręgowego można przyjąć, że orzeczenia wydawane przez asesorów sądowych, którym nie powierzono obowiązków sędziego, należy traktować jak orzeczenia referendarzy sądowych, co oznacza wprost, że w miejsce środków odwoławczych (apelacji, zażalenia) przysługuje na nie skarga. Do wniosku takiego prowadzi przyjęcie, że zażalenie jako środek zaskarżenia przysługuje tylko wówczas, gdy decyzja została podjęta w ramach sprawowania wymiaru sprawiedliwości, a te zadania wykonują wyłącznie sędziowie oraz asesorzy sądowi – ale od momentu, w którym następuje powierzenie im obowiązków sędziego. Przy takiej wykładni zakresu zadań wykonywanych przez asesora sądowego, których datą graniczną są zdarzenia określone w art. 106i § 8 PrUSP, można uznać, że do czasu rozpoczęcia wykonywania zadań z zakresu wymiaru sprawiedliwości od decyzji podejmowanych przez asesora sądowego w ramach zadań z zakresu ochrony prawnej, innych niż wymiar sprawiedliwości, właściwy środek zaskarżenia stanowi skarga na orzeczenie referendarza sądowego na podstawie art. 39822 § 1 KPC. Uzasadnione może być również stanowisko, zgodnie z którym orzeczenia wydawane przez asesorów sądowych, którym nie powierzono obowiązków sędziego, należy traktować jak orzeczenia sądu, co oznacza wprost, że przysługującymi od nich środkami odwoławczymi są zażalenia i apelacje lub inne środki przewidziane przez ustawy procesowe (np. sprzeciw od nakazu zapłaty). Żaden z przepisów PrUSP dotyczących asesorów sądowych nie odwołuje się do regulacji dotyczących referendarzy sądowych. Sąd może wydawać orzeczenia zarówno w zakresie wymiaru sprawiedliwości, jak i ochrony prawnej. W składzie sądu może brać udział zarówno sędzia, jak i asesor sądowy. Skoro asesor sądowy nie jest referendarzem, to może orzekać wyłącznie jako członek składu sądu – w sprawach, w których zgodnie z art. 2 § 1a lub zgodnie z art. 2 § 2a PrUSP ma prawo orzekać, a zatem przed uzyskaniem votum – tylko w sprawach z zakresu ochrony prawnej. Sąd zaznaczył, że zgodnie z ustawami procesowymi od orzeczenia sądu przysługują inne środki odwoławcze niż od orzeczenia referendarza sądowego, niezależnie od tego, czy orzeczenie wydał sędzia, czy asesor sądowy. Sąd Najwyższy wskazał, że rodzaj środka zaskarżenia od orzeczenia z zakresu ochrony prawnej nie zależy od przedmiotu rozstrzygnięcia, ale od organu, który to orzeczenie wydał. Jeżeli orzeczenie takie (np. w przedmiocie kosztów procesu) wydał sąd, to zgodnie z art. 394 § 1 KPC przysługuje na nie zażalenie do sądu II instancji, a jeżeli wydał je referendarz sądowy – skarga do sądu, w którym wydano to orzeczenie (art. 39822 § 1 KPC). Sąd Najwyższy uznał, że z wykładni art. 39822 i 39823 KPC nie wynikają jakiekolwiek racje dla poszerzenia podmiotowego (o orzeczenia wydawane przez asesora sądowego przed uzyskaniem votum ) zakresu zaskarżalności orzeczeń skargą na orzeczenie referendarza sądowego. Asesor sądowy przed powierzeniem mu czynności sędziego nie traci swojego statusu i nie staje się „dublerem kompetencyjnym” referendarza sądowego, bo inna jest jego pozycja ustrojowa, a żaden przepis nie wyposaża go w tym okresie w kompetencje referendarza. W związku z tym orzeczenia wydawane przez asesora sądowego w okresie przed uzyskaniem votum ) będące realizacją zadań z zakresu ochrony prawnej nie mogą być traktowane jak orzeczenia referendarza sądowego. Sąd Najwyższy wyjaśnił, że skoro asesor sądowy, także w okresie przed powierzeniem mu pełnienia obowiązków sędziego, nie jest referendarzem i brakuje jakiegokolwiek upoważnienia kompetencyjnego do takiego traktowania zadań wykonywanych przez niego w tym okresie, to może orzekać wyłącznie jako członek składu sądu – w sprawach, w których zgodnie z art. 2 § 1a lub zgodnie z art. 2 § 2a PrUSP ma prawo orzekać, a zatem przed uzyskaniem votum – tylko w sprawach z zakresu ochrony prawnej. Orzeczenia wydane w tych sprawach są zatem postanowieniami sądu, na które przysługuje zażalenie do sądu drugiej instancji (art. 394 § 1 KPC). Za takim stanowiskiem przemawia również wykładnia celowościowa przepisów stanowiących o kompetencjach asesorów sądowych. Niepożądane ustrojowo i proceduralnie byłoby wprowadzenie różnych środków odwoławczych od orzeczeń, które wydaje asesor sądowy jako organ wykonujący zadania z zakresu ochrony prawnej, czy też już jako członek składu orzekającego sądu po uzyskaniu votum. Wpływałoby to bowiem na brak przejrzystości procedur odwoławczych w sprawach, w których orzeka asesor sądowy. Zażalenie przysługuje na każde postanowienie sądu pierwszej instancji w przedmiocie zabezpieczenia. Mowa tu przede wszystkim o postanowieniu o udzieleniu zabezpieczenia oraz o postanowieniu w przedmiocie oddaleniu wniosku o zabezpieczenie. Zażalenie można też wnieść na postanowienia o uchyleniu lub zmianie prawomocnego postanowienia, którym udzielono zabezpieczenia, czy postanowienia stwierdzające upadek zabezpieczenia lub oddalające wniosek o stwierdzenie upadku każdym z wymienionych wyżej wypadków zasady wnoszenia i rozpoznania zażalenia są takie i gdzie wnosić zażalenie?Jak wskazuje Paweł Wiśniewski w "Zażalenie na postanowienie sądu pierwszej instancji o zabezpieczeniu" termin na wniesienie zażalenia wynosi tydzień liczony od:dnia doręczenia postanowienia z uzasadnieniem,dnia ogłoszenia postanowienia wydanego na posiedzeniu jawnym, jeśli sąd odstąpił od jego uzasadnienia,dnia doręczenia postanowienia bez uzasadnienia wydanego na posiedzeniu niejawnym, jeśli sąd odstąpił od jego o zabezpieczeniu wydane na posiedzeniu niejawnym podlegają doręczeniu przede wszystkim uprawnionemu, zaś obowiązanemu niektóre postanowienia nie są doręczane, albo doręcza je inny podmiot, jak organ egzekucyjny przystępujący do wykonania zabezpieczenia, czy sąd wieczystoksięgowy dokonujący wpisu ostrzeżenia w księdze wieczystej. Zażalenie na postanowienie sądu pierwszej instancji o zabezpieczeniu składa się do sądu, który wydał postanowienie, albowiem ten sąd jest właściwy do rozpoznania zażalenia. Jeżeli wniosek o zabezpieczenie został zgłoszony w toku postępowania przed sądem drugiej instancji i ten sąd rozstrzygał o wniosku, to wydane postanowienie jest niezaskarżalne. Kiedy sąd oddali zażalenie?Sąd oddali zażalenie, jeśli uzna, że sąd pierwszej instancji wydał postanowienie odpowiadające prawu i prawidłowo ocenił zaoferowany przez uprawnionego materiał dowodowy, a w szczególności gdy zaskarżonym postanowieniem:oddalono wniosek o zabezpieczenie, jeśli uzna, że uprawniony nie uprawdopodobnił swojego roszczenia lub interesu prawnego w udzieleniu zabezpieczenia,udzielono zabezpieczenia, jeśli uzna, że uprawniony uprawdopodobnił roszczenie oraz interes prawny w udzieleniu zabezpieczenia, a zastosowany sposób zabezpieczenia jest właściwy, tj. zapewni uprawnionemu należytą ochronę prawną, a obowiązanego nie obciąży ponad sąd uchyli zaskarżone postanowienie?Uchylenie zaskarżonego postanowienia wchodzi w grę tylko, gdy zachodzi nieważność postępowania, a więc przede wszystkim, jeżeli:droga sądowa była niedopuszczalna,w chwili złożenia wniosku któraś ze stron nie miała zdolności sądowej lub procesowej,w chwili złożenia wniosku uprawniony nie miał organu powołanego do jego reprezentowania lub przedstawiciela ustawowego, albo gdy pełnomocnik uprawnionego nie był należycie umocowany,jeżeli w zakresie tego samego roszczenia między tymi samymi stronami udzielono już zabezpieczenia we wnioskowany sposób,jeżeli skład sądu orzekającego był sprzeczny z przepisami prawa albo jeżeli w rozpoznaniu sprawy brał udział sędzia wyłączony z mocy ustawy,zabezpieczeniu orzekł sąd rejonowy w sprawie, w której sąd okręgowy jest właściwy bez względu na wartość przedmiotu Kowalskiproduct manager Działu Legal

zażalenie od postanowienia sądu rejonowego